کد QR در سال 1994 و توسط یکی از زیر مجموعه های تویوتا به نام “دنس ویو” طراحی شد. هدف این کمپانی ایجاد روشی برای پیگیری سریع خودروها و قطعات در فرایند تولید بود اما این کدها امروزه در موارد مختلفی از ورود به سایت و شبکه های وای فای گرفته تا اشتراک گذاری اطلاعات، پرداخت از طریق موبایل و ذخیره داده ها مورد استفاده قرار می گیرند.
کد QR که مخفف “کد پاسخ سریع” است در سال 2000 به یک استاندارد بین المللی تبدیل شد و دو سال بعد ژاپنی ها به استفاده گستره از آن روی آوردند. اگرچه مالکیت پتنت های این کد هنوز در اختیار دنس ویو قرار دارد اما استفاده از آن به شرط پایبندی به قوانین مالکیت معنوی بر اساس استانداردهای JIS و ISO برای همه افراد رایگان است.
کار کردن با کد QR هم مثل دیگر بارکدها بسیار ساده است و کافی است با دستگاهی مجهز به حسگر تصویر مثل موبایل آن را اسکن کنید تا اپ درون گوشی پس از تبدیل کد به اعداد باینری، اطلاعات مورد نظر را نمایش داده یا دستورالعمل هایی از قبیل باز کردن یک وب سایت را انجام دهد.
مزیت دو بعدی بودن کد QR مزایای بسیاری به همراه دارد، برای مثال می توان به اسکن از جهات مختلف و ظرفیت ذخیره هزاران کاراکتر الفبایی اشاره کرد در حالی که این میزان برای بارکدهای معمولی به چندین کاراکتر محدود می شود.
برنامه های بیشماری برای خوانش کد QR توسعه پیدا کرده و برخی اپلیکیشن های محبوب نیز شروع به استفاده از این کدها برای کاربردهای خاص کرده اند. برای مثال در سال ۲۰۱۶ اسنپ چت و iMessage برای اضافه کردن مخاطبین جدید این کدها را معرفی کردند. واتس اپ هم برای دسترسی سریع به نسخه دسکتاپ اپلیکیشن چت به استفاده از کد QR روی آورد. اندروید نیز اخیرا قابلیت مشابهی را برای ارسال پیامک و MMS روی پی سی معرفی کرده است.
